حس بدیه اینکه نگاه به اطرافیانت میکنى و آدمهایى رو میبینى که دوست نیستن و اگر دوستن دوستیشون خالص نیست. متاسفانه من جورى تربیت شدم که اگر کسى برام اهمیت داشته باشه برایش وقت و انرژى میذارم؛ همونقدر یا حتى خیلى بیشتر از چیزى که براى خودم میذارم ولى حالا با گوشت و پوستم درک میکنم که داره از این رفتار من سواستفاده میشه. نکته ى بدترش اینجاست که من نمیتونم و بلد نیست جورى غیر از خودم باشم و با این وجود که میدونم دیگران از زاویه یه آدم ساده بهم نگاه میکنن که میتونن ازش به نفع خودشون استفاده کنن، بازم به روم نمیارم چون نمیخوام ناراحتشون کنم. ناراحتشون کنم! این اگر حماقت نیست پس چیه؟ دور و برم پر شده از آدم هایى که زمانى سراغم میان که خوشى هاشون ته کشیده و حالا که رسیدن به سرازیرى و آه از نهادشون بلند شده میدونن براى سختى ها یکى هست که اگر ازش کمک بخوان نه به زبونش نمیاد. دلم براى یه رفیق واقعى تنگ شده. یکى که با من مثل خودم رفتار کنه. همینقدر که من از خودم مایه میذارم، همینقدر که زرنگ بازى نمى کنم و آدمها رو فرصت نمیبینم
+ یه نصیحت دوستانه از کسى که در سومین سال اقامتش در خارج از کشور به سر میبره. اگر قراره به یه نقطه از دنیا براى زندگى برید، تا جایى که مقدوره از دوستى با هم وطن ها خوددارى کنید مگر اینکه اونها رو اونقدرى که لازمه میشناسید.
درباره این سایت